ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΜΒΑΣΙΟΥΧΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΝΟΜΙΚΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥΣ

Αξιότιμε κ.Επίτροπε, .....

Eίμαστε μία ομάδα συμβασιούχων, η οποία εργάστηκε με ψευδεπίγραφες συμβάσεις επί σειρά ετών σε κενές οργανικές θέσεις του Ελληνικού Δημοσίου καλύπτοντας πάγιες και διαρκείς ανάγκες χωρίς κανένα ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό δικαίωμα.

Αυτήν την στιγμή βιώνουμε το φάσμα της ανεργίας σε μία πολύ δύσκολη οικονομική συγκυρία χωρίς να έχουμε κανένα οικονομικό βοήθημα από το ταμείο ανεργίας παρότι είχαμε εργοδότη το Ελληνικό Δημόσιο.

Ως αποτέλεσμα αυτής της άδικης μεταχείρισής μας από το Ελληνικό Δημόσιο, αποφασίσαμε να προσφύγουμε στα Ελληνικά Δικαστήρια προκειμένου να ζητήσουμε νομική προστασία και να αποκατασταθεί η εργασιακή δικαιοσύνη.

Εμείς που υπογράφουμε το κείμενο αυτό ενώνουμε τη δική μας υπογραφή και φωνή στη δίκαιη απαίτηση οι έλληνες δικαστές να κρίνουν το ουσιαστικό πρόβλημα και να δικαιώσουν τους εργαζόμενους αυτούς που επί πολλά έτη είναι όμηροι, δέσμιοι της θέλησης του εργοδότη τους και που πολλές φορές βρέθηκαν ουσιαστικά, χωρίς στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα, που για όλους τους εργαζόμενους θεωρούνται αυτονόητα (μισθός, επιδόματα, ασφάλιση, δικαιώματα στην μητρότητα, αποζημίωση απόλυσης, συνδικαλιστικά δικαιώματα)

Η επίκληση από τους εκπροσώπους του Ελληνικού Δημοσίου του Προεδρικού Διατάγματος Παυλόπουλου 164/2004 και του άρθρου 103 του Συντάγματος ως βασικών νομικών γραμμών απαγόρευσης για τη μετατροπή των συμβάσεων ορισμένου χρόνου ή έργου σε συμβάσεις εργασίας αορίστου χρόνου από τα Ελληνικά Δικαστήρια, αποτελεί ωμή και κατάφωρη παραβίαση του δικαιώματος νομικής προστασίας των συμβασιούχων, όταν οι συμβάσεις εργασίας με το Ελληνικό Δημόσιο είναι ψευδεπίγραφες και με αυτές αναμφίβολα καλύπτονται πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Το ίδιο παράτυπες επίσης είναι και οι απαγορεύσεις μετατροπής των συμβάσεων δήθεν “μαθητείας” (οι οποίες ενημερωτικά στην χώρα μας έχουν διάρκεια από 18 μήνες, έως και πλέον των 60 μηνών!) σε συμβάσεις εργασίας αορίστου χρόνου.

Με την παρούσα Καταγγελία μας προσφεύγουμε στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και κάνουμε έκκληση να προβείτε σε όλες τις θεσμοθετημένες ενέργειές εκ μέρους σας, για να προστατεύσετε τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματά μας ως Ευρωπαίων πολιτών, από την αυθαίρετη αυτή νομική ερμηνεία του άρθρου 103 του Συντάγματος και του Προεδρικού Διατάγματος Παυλόπουλου 164/2004 από την πλευρά των Ελληνικών Δικαστηρίων, την ασφυκτική πίεση της πολιτικής εξουσίας όσον αφορά την έκβαση των δικαστικών αποφάσεων και την προσπάθεια έκδοσης μίας Δικαστικής απόφασης-πιλότου με αρνητικές εισηγήσεις ενόψει κρίσιμης δίκης στην πλήρη Ολομέλεια του Αρείου Πάγου, η οποία θα ανατρέπει οριστικά τις ελπίδες που έχουν δημιουργήσει στους συμβασιούχους αρκετές ευνοϊκές γι΄ αυτούς αποφάσεις Πρωτοδικείων και Εφετείων σε διάφορες Περιφέρειες της χώρας και θα περιορίζει τις μελλοντικές δικαστικές αξιώσεις τους.

ΕΠΕΙΔΗ,

Παραβιάζεται η Αρχή του Κράτους Δικαίου, βασικά ανθρώπινα δικαιώματα και συγκεκριμένα τα άρθρα 6,13,14 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και είναι αυτονόητο ότι όλοι οι εργαζόμενοι μεταξύ των οποίων και οι εργαζόμενοι με κάθε νομικής μορφής ελαστική σχέση εργασίας απολαμβάνουν την ίδια προστασία ενώπιον του νόμου.

ΕΠΕΙΔΗ,

Διακρίσεις σε βάρος συγκεκριμένης κατηγορίας εργαζομένων για λόγους δήθεν Δημοσίου Συμφέροντος δεν νοείται στο νομικό πολιτισμό μας.

ΕΠΕΙΔΗ,

Ουσιαστικά το δικαίωμα ενός εργαζόμενου να προσφεύγει στα δικαστήρια τίθεται υπό αμφισβήτηση. Η δε υποτιθέμενη Συνταγματική απαγόρευση και η υποκριτική επίκλησή της, ακυρώνει ουσιαστικά κάθε δικαστική προστασία, δυνατότητα ελέγχου της εργοδοτικής αυθαιρεσίας και παραβιάζει βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Τα Δικαστήρια, είναι υποχρεωμένα να εξετάσουν και να διαγνώσουν την πραγματική φύση μίας εργασιακής σχέσης. Αυτός είναι ο σκοπός τους.

ΕΠΕΙΔΗ,

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο με την απόφαση του το 2006 (C-212/04,) όπως αναμενόταν καταδίκασε την Ελλάδα. Ο Άρειος Πάγος με την απόφαση της Ολομελείας του (18/2006) θεώρησε, ότι ανεξαρτήτως Συνταγματικής απαγόρευσης η φύση μίας εργασιακής σχέσης ανήκει στην δικαιοδοσία των δικαστηρίων που κρίνουν ανάλογα με την περίπτωση. Η απόφαση αυτή ουσιαστικά βασίστηκε στο και σήμερα ισχύοντα Νόμο 2112/1920 που προστατεύει τους εργαζόμενους ορισμένου χρόνου. Θα έλεγε κανείς ότι το θέμα επιτέλους είχε βρει το δρόμο του. Οι εργαζόμενοι με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, είχαν αποκτήσει το αυτονόητο δικαίωμα της δικαστικής προστασίας. Ύστερα όμως από πρωτοφανείς παρεμβάσεις, επιχειρήθηκε το βίαιο κλείσιμο του θέματος.

ΕΠΕΙΔΗ,

Η παρ. 8 του άρθρου 103 του Συντάγματος, που απαγορεύει την «μετατροπή» των συμβάσεων ορισμένου χρόνου ή έργου σε συμβάσεις εργασίας αορίστου χρόνου, αναφέρεται μόνο στις συμβάσεις ή σχέσεις εργασίας που συνάπτονται ως ορισμένου χρόνου, σύμφωνα με το Σύνταγμα και που πράγματι υπηρετούν την κάλυψη πρόσκαιρων κ.λπ. αναγκών. Το Σύνταγμα δηλαδή -κατ' ορθή και συνεπή προς τον εαυτό του ερμηνεία-δεν απαγορεύει την «αναγνώριση» ότι οι συμβάσεις που ψευδεπίγραφα χαρακτηρίζονται ως «ορισμένου χρόνου» ή «έργου», ενώ καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες είναι συμβάσεις εργασίας αορίστου χρόνου. Απαγορεύει μόνο τη «μετατροπή» των γνήσιων συμβάσεων ορισμένου χρόνου ή έργου (εκείνων δηλαδή που πράγματι καλύπτουν πρόσκαιρες και λοιπές ανάγκες) σε συμβάσεις εργασίας αορίστου χρόνου. Άλλωστε η σύναψη συμβάσεων ή σχέσεων εργασίας ορισμένου χρόνου για την κάλυψη παγίων και διαρκών αναγκών του δημοσίου τομέα, παραβιάζει ευθέως το Σύνταγμα, πράγμα που σημαίνει ότι παραβίαση του Συντάγματος συνιστά η διατήρηση του υπάρχοντος μείζονος κοινωνικού προβλήματος των συμβασιούχων εργαζομένων κάθε νομικής κατηγορίας και ψευδεπίγραφης σύμβασης, ενώ αντιθέτως και Συνταγματικά επιβεβλημένη είναι η επίλυση του.

ΕΠΕΙΔΗ,

Το άρθρο 103 του Συντάγματος απαγορεύει την Νομοθετική μετατροπή, όχι την αναδρομική (από την πρώτη μέρα της πρώτης σύμβασης) δικαστική διάγνωση μιας τέτοιας σύμβασης ως εξαρτημένης εργασίας αορίστου χρόνου.

Άλλωστε η μεταβατική διάταξη του άρθρου 118 του Συντάγματος ρητά εξαιρεί διαδικασίες τακτοποίησης που βρίσκονται σε εξέλιξη.

Σύμφωνα με την Οδηγία 99/70/ΕΚ του Συμβουλίου της 28ης – 06.1999 σχετικά με τις συμβάσεις εργασίας ορισμένου χρόνου και τις αποφάσεις του ΔΕΚ(ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ), ο Ν.2112/1920 είναι ισοδύναμο νομοθετικό μέτρο προστασίας των συμβασιούχων.

Ο δε Ν.2112/1920,άρθρο 8, δεν έχει καταργηθεί μέχρι και σήμερα από καμία μεταγενέστερη διάταξη.

Η Οδηγία 99/70/ΕΚ έχει υπερνομοθετική ισχύ ενώ τα ΠΔ δημοσιεύτηκαν μόλις το 2004.

Ο Ν.21920/94 - άρθρο 21 επιτρέπει την πρόσληψη συμβασιούχων ορισμένου χρόνου ΜΟΝΟ για την κάλυψη έκτακτων και πρόσκαιρων παροδικών αναγκών.

ΕΠΕΙΔΗ,

η παρούσα Καταγγελία μας είναι νόμιμη και στηρίζεται σε αληθινά στοιχεία. Γι΄ αυτό έχει κάθε νόμιμο λόγο να γίνει δεκτή.

Στα πλαίσια αυτά, παρακαλούμε να προβείτε σε όλες τις νόμιμες ενέργειες για τη διερεύνηση της συμβατότητας με το Ευρωπαϊκό δίκαιο.

Με εκτίμηση