Τέρμα στις φυλακές ζώων, εδώ και παντού.

Όχι ζώα στα κλουβιά...
Η διατήρηση των ζώων σε συνθήκες αιχμαλωσίας, παρόλο που τους παρέχεται τροφή, νερό, και στοιχειώδης ιατρική περίθαλψη, δεν παύει να είναι μια φυλακή που εξασφαλίζει ως ένα βαθμό την επιβίωσή τους, απαγορεύει όμως την ευζωία τους. O αφύσικος τρόπος ζωής που προκύπτει από την έλλειψη ερεθισμάτων, τον περιορισμένο ζωτικό χώρο, την αδυναμία εκδήλωσης φυσιολογικών συμπεριφορών, και την διαρκή έκθεση στον ανθρώπινο παρατηρητή, δεν μας διδάσκει τίποτα για τα ίδια τα ζώα. Στην πραγματικότητα μας μεταφέρει μια αλλοιωμένη μόνο εικόνα των άγριων συγγενών τους ενώ πλέον το διαδίκτυο, τα ντοκιμαντέρ, αλλά και η δική μας διακριτική και υπομονετική παρουσία στην φύση μπορούν να μας μάθουν πολύ περισσότερα για τις πραγματικές τους συνήθειές, τις ανάγκες τους και τις θαυμαστές τους ικανότητες.

Αντίθετα στις αρχές της οικολογίας που αντιμετωπίζει κάθε ζωντανό οργανισμό ως μέρος ενός πολύπλοκου συνόλου με το δικό του μοναδικό ρόλο στην διατήρηση της ισορροπίας των οικοσυστημάτων, τα ζώα που βρίσκονται στον δημοτικό κήπο και σε κάθε κήπο, αναγκάζονται να ζουν απομονωμένα σε ένα στείρο, ξένο για αυτά περιβάλλον. Η έκθεση ζώων και τα θεάματα που τα χρησιμοποιούν, σύμφωνα με την Διακήρυξη των Δικαιωμάτων των Ζώων, αποτελούν καταστρατήγηση της αξιοπρέπειας και του σεβασμού προς τη ζωή τους.

Αν μας διδάσκει κάτι η έκθεση των ζώων σε κήπους αυτό είναι η βίαιη φύση του ανθρώπου. Του ανθρώπου που θέλει να κυριαρχεί στη φύση και χρησιμοποιεί τα ζώα ως σημάδια της δύναμης του, όπως τα χρησιμοποιούσε άλλοτε για να δείξει το μεγαλείο των αυτοκρατοριών του. Του ανθρώπου που γυρνώντας επιλεκτικά και επιδεικτικά την πλάτη στην επιστήμη, αρνείται την εξελικτική συνέχεια των ζωντανών οργανισμών και χρησιμοποιεί τα κάγκελα για να διαχωρίσει στη συνείδησή του τη θέση του από τα μη ανθρώπινα ζώα.

Για τους παραπάνω λόγους απαιτούμε τα ζώα που βρίσκονται σήμερα έγκλειστα στον Δημοτικό Κήπο της πόλης μας να είναι και τα τελευταία. Οι αρμόδιοι φορείς, σε συνεργασία με ειδικούς επιστήμονες θα πρέπει με γνώμονα το συμφέρον των ζώων, να επεξεργαστούν τις δυνατότητες απελευθέρωσης τους ή αν αυτή είναι αδύνατη επειδή έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει σε αιχμαλωσία, της μεταφοράς τους σε χώρους με καλύτερες συνθήκες διαβίωσης. Ο Δημοτικός Κήπος πρέπει να είναι ένας χώρος πρασίνου που με την οικολογική και κοινωνική του αξία, να ομορφαίνει την καθημερινότητά μας, και όχι μια φυλακή ζώων με κλουβιά, κάγκελα και συρματοπλέγματα.