Περί "προτύπων" εκπαιδευτικών...

αν…
*αν καινοτομία είναι να διδάσκεις τρέχοντας από σχολείο σε σχολείο, να μην ξέρεις αν θα πληρωθείς και πότε, να τρέμεις μήπως δεν συμπληρώσεις τα ένσημα και δεν πάρεις το επίδομα ανεργίας, να κινδυνεύεις να απολυθείς στα μέση της χρονιάς, αλλά παρόλα αυτά να επιμένεις να διδάσκεις…
*αν καλύπτεις την υποκρισία, την ανθρωποφαγία, την απάτη, πίσω από κούφιες λέξεις για αριστεία και καινοτομία…
*αν δεν είναι υποκρισία να δηλώνεις στις 21/6/2009 «ποτέ ξανά ωρομίσθιοι στο δημόσιο σχολείο» και στις 12/11/2009 να δηλώνεις ότι «οι ωρομίσθιοι θα διατηρηθούν»…
*αν είναι έντιμο να λες ψέματα για το από πότε είναι απλήρωτοι οι ωρομίσθιοι και πότε θα πληρωθούν…
αν δεν είναι ανθρωποφαγία να διατηρείς απλήρωτους και κακοπληρωμένους εκπαιδευτικούς για χρόνια με την υπόσχεση της προσμέτρησης της προϋπηρεσίας, και ξαφνικά να καταργείς την προϋπηρεσία…
*αν δεν είναι απάτη να δηλώνεις προεκλογικά «πρώτα ο μαθητής» και μετεκλογικά να υλοποιείς το «πρώτα η αγορά και η οικονομία της»…
*αν κατηγορείς τους εκπαιδευτικούς ότι στερούνται προσόντων ως φτηνή δικαιολογία για να διατηρείται η τεράστια μισθολογική διαφορά με την Ευρώπη…
*αν ένας μανδαρίνος του ΥΠΕΠΘ παίρνει μισθό όσο δέκα ωρομίσθιοι μαζί, για να χειροκροτεί τις αντιεκπαιδευτικές πολιτικές…
*αν ο ΑΣΕΠ και η λογική των προσόντων γίνεται όχημα μηδενισμού των προσλήψεων στην εκπαίδευση…
*αν αξιοκρατία είναι να διορίζεσαι νομάρχης στα 25, και αναξιοκρατία είναι να διεκδικείς μόνιμη και σταθερή δουλειά μετά από 5 και 10 χρόνια πραγματικής προσφοράς στην εκπαίδευση…
*αν κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις πως ότι υπάρχει στο δημόσια εκπαίδευση οφείλεται στο μόχθο και τους αγώνες του δάσκαλου - χωρίς κρατική ανταπόκριση, παρά και ενάντια στην κρατική υπονόμευση…
*αν πρότυπο είναι ο εξευτελιζόμενος, απλήρωτος, καθυβριζόμενος εκπαιδευτικός, που θα σκύβει το κεφάλι αμίλητος, ακόμη κι όταν η παράλογη αδικία τον τσακίζει οικονομικά, κοινωνικά, ψυχολογικά και όχι ο μάχιμος εκπαιδευτικός, ο εκπαιδευτικός της τάξης, που παλεύει ενάντια σε θεούς και δαίμονες, υπερασπίζοντας το δημόσιο σχολείο…

τότε δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με την κα Διαμαντοπούλου:

Δεν είμαι εγώ το πρότυπο