Η Κατάσταση με τον ΟΑΣΘ Δεν Πάει Άλλο!

ΟΑΣΘ: Η κίνηση του κόσμου ήτανε που άνοιξε τα στόματα!
Η (κοινώς ομολογούμενη) απαράδεκτη κατάσταση που επικρατεί στην πόλη της Θεσσαλονίκης με τις αστικές συγκοινωνίες, έτεινε πριν από λίγο διάστημα να αποτελεί φυσιολογικό στοιχείο της καθημερινότητας μας. Όχι ότι πολλοί φορείς της πόλης δεν παραδέχονταν από καιρού εις καιρό την πραγματικότητα. Κανείς όμως δεν προχωρούσε από το επίπεδο της παραδοχής, στο επίπεδο της λαϊκής κινητοποίησης.
Εντελώς «ξαφνικά», τις τελευταίες βδομάδες, ένα κύμα δηλώσεων, δημοσιευμάτων, ρεπορτάζ και κάθε είδους πολιτικής τοποθέτησης έχει κατακλύσει τον δημόσιο λόγο. Εντελώς «ξαφνικά», θα έλεγε κανείς ότι το ζήτημα της αστικής συγκοινωνίας έχει γίνει ένα από τα πιο πολυσυζητημένα της πόλης. Τι άλλαξε λοιπόν και όλοι άρχισαν να ασχολούνται με το προφανές; Η κίνηση του κόσμου ήτανε που ανάγκασε όλους τους πολιτικούς φορείς της πόλης, ΜΗΔΕΝΟΣ εξαιρουμένου, να ασχοληθούν με ένα ζήτημα που είχε ξεχαστεί.
Η μέχρι τώρα «τυφλή» ΕΡΤ, και διάφορα άλλα Μέσα Ενημέρωσης της πόλης, γυρνούν με το μικρόφωνο στο χέρι, δείχνοντας τις εικόνες ταλαιπωρίας και τα γεμάτα λεωφορεία που δεν μπορούν να πάρουν επιβάτες, δίνουν τον λόγο στους πολίτες, και καταγράφουν την διαμαρτυρία τους. «Κάλλιο αργά παρά ποτέ», όμως μπορούμε να αναρωτηθούμε: οι εικόνες αυτές της ταλαιπωρίας δεν ήτανε γνωστές μήνες, χρόνια τώρα; Δεν έπρεπε έγκαιρα τα τοπικά μέσα ενημέρωσης να είχανε αναδείξει το ζήτημα;
Οι κ.κ. δήμαρχοι και δημοτικοί σύμβουλοι διοργανώνουν σειρά ημερίδων για το ζήτημα. Μια πρωτοβουλία που έχει συγκεκριμένο πολιτικό περιεχόμενο, καθώς δεν μένει απλώς στο ζήτημα της ταλαιπωρίας των πολιτών. Αλλά ζητά άμεσα την υλοποίηση του νόμου Σπιρτζή, που προβλέπει ότι στο νέο ΟΑΣΘ, ύστερα από την προβλεπόμενη σύσταση του ΑΣΥΘ, μπορούνε οι δήμοι να μπούνε ως μέτοχοι-επιχειρήσεις και να διαχειριστούν γραμμές. Με την κίνηση τους αυτή οι δήμαρχοι προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν την αγανάκτηση που έχει δημιουργηθεί, για προωθήσουν την θέση τους και να «ανοίξουν δουλειές».
Οι δε πάσης φύσεως κυβερνητικοί εκπρόσωποι, στελέχη του ΟΑΣΘ και τοπικοί βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ζητούν «υπομονή», υποσχόμενοι ότι «σύντομα» θα έρθουν λεωφορεία και οδηγοί. Δεν πρέπει να τους δείξουμε καμία εμπιστοσύνη! Γιατί αν ήθελαν όντως να λύσουν το πρόβλημα, θα το είχανε κάνει από καιρό. Η πραγματική προσπάθεια τους είναι να βγουν από την πίεση. Μάλιστα, εξηγούν ότι τα αιτήματα μας είναι «μη ρεαλιστικά». Αλήθεια, γιατί να είναι ρεαλιστικό εγώ ως άνεργος να μπορώ να μετακινηθώ δωρεάν με τον ΟΑΣΘ, και να είναι «μη ρεαλιστικό» το ίδιο για την συνταξιούχο μητέρα μου, ή για έναν φοιτητή που δεν έχει εισόδημα; Είναι «ρεαλιστικό» ένας εργαζόμενος του υποκατώτατου μισθού να πληρώνει εισιτήριο για να πάει αργοπορημένος σε μια δουλειά των 420 ευρώ το μήνα;
Ο δε βουλευτής της Ν.Δ. κ. Καλαφάτης κατάθεσε σχετική επερώτηση στην Βουλή. Από ποια σκοπιά όμως; Η θέση της Ν.Δ. είναι ότι «το μοντέλο της κρατικοποίησης δεν είναι βιώσιμο», λες και το προηγούμενο μοντέλο, αυτό του κρατικά επιδοτούμενου ιδιωτικού μονοπωλίου, απέδιδε. Για να καταλήξει ο κ. Καλαφάτης με αφορμή την διαδήλωση που έγινε: «πρώτη φορά στα χρονικά συνέβησαν αυτά, εις βάρος του ΟΑΣΘ». Δεν είναι η πρώτη φορά! Να θυμίσουμε στον βουλευτή, σε περίπτωση που το ξέχασε, ότι πορείες για τον ΟΑΣΘ έχουν ξαναγίνει (και μάλιστα μαζικότερες) ενάντια στον παλιό, «καλό», ιδιωτικοποιημένο ΟΑΣΘ. Πολλοί που συμμετέχουμε στις τωρινές κινητοποιήσεις, είχαμε βγει μπροστά και τότε, με το σχήμα «Επιβάτες Θεσσαλονίκης», ενάντια στις αυξήσεις της τιμής των εισιτηρίων.
Οι πολίτες θα πρέπει να βγάλουν τα συμπεράσματα τους, για το πόσο δύναμη έχει ακόμα και η πρόθεση τους να βγουν στο δρόμο. Πριν να δράσουμε, κάποιοι ίσως πίστευαν ότι «κανενός το αυτί δεν θα ιδρώσει με μια διαδήλωση». Όμως τώρα βλέπουμε ότι η κίνηση του κόσμου ήτανε εκείνη που άνοιξε τα στόματα και έφερε συγκεκριμένα αποτελέσματα. Ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο, πρέπει αυτή η κίνηση να συνεχιστεί, να διευρυνθεί και να μαζικοποιηθεί! Για να μην επιστρέψει η σιωπή. Για να μην ξαναγίνει η κατάσταση με την μετακίνηση ένα ακόμα κομμάτι μας άθλιας καθημερινότητας, η οποία κακώς περνιέται ως δεδομένη!