Χορήγηση των χημειοθεραπευτικών φαρμάκων από τα δημόσια νοσοκομεία

Μία νέα κοπέλα μπαίνει βιαστική και λαχανιασμένη κρατώντας μία νάυλον σακούλα με φάρμακα, λέγοντας, με περισσή αγωνία στο βλέμμα, «τα έφερα». Εννοεί τα φάρμακα της χημειοθεραπείας, τα οποία περιμένουν οι νοσηλεύτριες και κάποιος καρκινοπαθής για να μπορέσουν να ξεκινήσουν τη θεραπεία, στη Μονάδα Ημερήσιας Νοσηλείας του νοσοκομείου Άγιος Σάββας.

Να σημειωθεί εδώ πώς η Μονάδα Ημερήσιας Νοσηλείας του συγκεκριμένου νοσοκομείου λειτουργεί άκρως ικανοποιητικά. Αν και με μειωμένο προσωπικό, και παρότι το πλήθος των ασθενών είναι αρκετά μεγάλο και οι συνθήκες εξαιρετικά στρεσογόνες, το νοσηλευτικό προσωπικό και οι γιατροί καταβάλλουν κάθε προσπάθεια ώστε να εκτελεστούν όλα όπως πρέπει, προσπαθώντας συγχρόνως να σεβαστούν τις ανάγκες και ιδιαιτερότητες του πληθυσμού των καρκινοπαθών, με χαμόγελο και μεγάλη συνέπεια.

Για να επανέλθουμε στο συμβάν, η κοπέλα μόλις είχε επιστρέψει από το φαρμακείο του ΕΟΠΥΥ, με τα φάρμακα της θεραπείας στη σακούλα, και ήταν συνοδός πιθανόν κάποιου συγγενικού της προσώπου. Την περίοδο αυτή, αρκετά από τα αυστηρώς νοσοκομειακά φάρμακα δεν παρέχονται από το νοσοκομείο στους ασφαλισμένους του ΕΟΠΥΥ, αλλά αυτοί πρέπει να πάνε να τα πάρουν από κάποιο φαρμακείο του ΕΟΠΥΥ. Έτσι ο καρκινοπαθής χημειοθεραπευόμενος αναγκάζεται, κάθε φορά, αφού συγκεντρώσει τα απαραίτητα δικαιολογητικά και σφραγίδες, να μεταβεί στο αντίστοιχο, ανάλογα το φάρμακο, φαρμακείο του ΕΟΠΥΥ, όπου θα μπει στην ουρά για να προμηθευτεί το φάρμακο που πρόκειται να λάβει κατά τη χημειοθεραπεία του. Αν συνοδεύεται, είναι τυχερός. Αν δεν συνοδεύεται, θα πρέπει ο ίδιος να μπει σε όλη την παραπάνω διαδικασία και τον κόπο, ενώ είναι προφανές ότι κανείς δεν πάει στο νοσοκομείο για χημειοθεραπεία όντας ακμαίος, χαλαρός και κεφάτος….!

Καλό θα ήταν, λοιπόν, κάθε οικογένεια καρκινοπαθούς, για να τα βγάζει πέρα, να διαθέτει ένα μέλος που έχει το χρόνο να τρέξει σε όλες αυτές τις διαδικασίες (!), χάνοντας ένα μεροκάματο ίσως, απαλλάσσοντας όμως έτσι τον ήδη βεβαρημένο θεραπευόμενο από επιπλέον στρες και κόπο. Αξίζει, επίσης, να αναφερθεί ότι πολύ συχνά τα άτομα που υποβάλλονται σε χημειοθεραπεία έχουν ιδιαίτερα πεσμένο ανοσοποιητικό σύστημα και είναι άρα περισσότερο ευάλωτα σε μεταδοτικές ασθένειες֗ είναι εύλογο, λοιπόν, ότι οι θεραπευόμενοι πρέπει να αποφεύγουν τις πολλές μετακινήσεις και τη συχνή έκθεσή τους σε δημόσιους χώρους.

Είναι τραγικό να συναντάς χημειοθεραπευόμενο στη μακριά ουρά του ΕΟΠΥΥ, όπου περιμένει για να προμηθευτεί ο ίδιος το φάρμακο της θεραπείας του. Το ραντεβού του, φυσικά, είναι στη Μονάδα Hμερήσιας Nοσηλείας του νοσοκομείου. Όμως όχι, απλώς θα ξεκινήσει από εκεί, και μετά τη συλλογή των απαραίτητων δικαιολογητικών, θα πάρει το τρόλεϊ για να φθάσει στο φαρμακείο του ΕΟΠΥΥ – αν βέβαια έχει την τύχη το φάρμακο να διατίθεται στο συγκεκριμένο κοντινό φαρμακείο – θα περιμένει στην ουρά για να το πάρει, στη συνέχεια θα το μεταφέρει ο ίδιος στο νοσοκομείο, για να κάτσει στο τέλος και αισίως άλλες 2-3 ή και 5-6 ώρες στην ειδική πολυθρόνα ή κρεβάτι για να λάβει την ενδοφλέβια θεραπεία του….!! Άραγε δεν αυξάνεται η ανασφάλεια του ασθενούς μαθαίνοντας ότι «όχι, το νοσοκομείο δεν έχει το φάρμακο, πρέπει εσείς να πάτε να το φέρετε για να γίνει η θεραπεία σας». Δεν του γεννιούνται περαιτέρω φόβοι για τη διάθεση του φαρμάκου στο μέλλον; Κι όλα αυτά τα υφίσταται μια ομάδα ασθενών από τις πλέον ευαίσθητες και βεβαρημένες σωματικά και ψυχικά.

Αυτές είναι οι εικόνες της νέας πραγματικότητας στη Μονάδα Ημερήσιας Νοσηλείας του νοσοκομείου Άγ. Σάββας, το οποίο είναι το τελευταίο που αναγκάστηκε να ακολουθήσει αυτό το σύστημα, λόγω έλλειψης κονδυλίων, και, όπως πληροφορούμαι, το ίδιο σύστημα ισχύει πλέον και για όλα τα άλλα νοσοκομεία.

Σε κάθε περίπτωση, στο πλαίσιο της παραπάνω διαδικασίας, αυξάνεται η ταλαιπωρία του ασθενούς και διακυβεύεται η ασφάλεια του φαρμάκου. Αξίζει να διερωτηθεί κανείς κατά πόσο ο ασθενής έχει πρόσβαση τελικά σε ασφαλές φάρμακο. Ποιος εγγυάται την αποτελεσματικότητά του; Πολλά από αυτά τα φάρμακα φυλάσσονται στο ψυγείο֗ καταλαβαίνει άραγε και μπορεί ο κάθε ηλικιωμένος ή ο μη Αθηναίος, που παραδέρνει ζαλισμένος μέσα στην κίνηση των δρόμων της Αθήνας, να έχει μαζί του παγοκύστεις και ισοθερμική τσάντα για να τα συντηρήσει κατά τη μεταφορά; Πώς κάνουν άραγε οι ασθενείς από την επαρχία, που τις περισσότερες φορές δεν βρίσκουν το φάρμακο στην πόλη τους; Πώς διαφυλάσσεται η ασφάλεια των υπολοίπων πολιτών, τη στιγμή που ιδιαίτερα τοξικά φάρμακα διακινούνται ελεύθερα στο δρόμο υπό την ευθύνη απλών ανθρώπων που δεν γνωρίζουν καν τη σύσταση και τις επιπτώσεις των μεταφερόμενων χημειοθεραπευτικών σκευασμάτων; Αυτά τα φάρμακα είναι ιδιαίτερα ακριβά και ευαίσθητα και συνεπώς πρέπει να βρίσκονται στο νοσοκομείο֗ μόνο εκεί μπορούν να είναι ασφαλή και αναμφισβήτητα αποτελεσματικά.